Sevgili günlük,
Şimdi bir şey itiraf edeceğim. Çocukluktan beri hiç sevemediğim bir çocuk şarkısı: Ali Baba'nın Çiftliği. İnsanı ezecek derecede ağır söylenen Kutu Kutu Pense'nin etkilerinden yeni yeni sıyrılmaya başlamıştım ki karşıma bu şarkı çıktı. Çocukluğun yolları taşlı mı taşlı. Ne zaman söylenmeye başlansa kaygıyla şarkının bitmesini beklerdim. İstenildiği kadar sünebilen bir şarkı olduğundan şarkı asla bitmezdi. (Neyse ki nasıl ses çıkardıklarını bilemediğimiz hayvanlar vardı.)
Dahası, çocukların bu şarkıya bayıldığı düşüncesiyle mücadele etmek çok zordu. Bize ne zaman misafir filan gelse bana bu şarkıyı söylettirmek için adeta birbirleriyle yarışırlardı. Eşlik edip "çiftliğinde" deyip susarlar, bir hayvan adı söylememi beklerlerdi.
Oysa ben "mevsimler yas tutup güller ağlasın"ı söylemek isterdim...
Evet, zor bir çocukluk geçirdim anlayacağın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder