Sevgili günlük,
Okul yıllarında kompozisyon ödevlerinde hep kullandığım bir teknik vardı: Can alıcı bir kelimeyi art arda üç kere tekrarlamak. Bunu keşfettiğimde, en az konuyla ilgili bir atasözü bulmuş kadar mutlu olmuştum, ondan sonra sık sık bu yola başvurmuştum. O zaman bunun çok havalı bir anlatım şekli olduğundan öylesine emindim ki... Bir daha ne zaman fiyakalı yazdığımdan böylesine eminn olurum kimbilir.
O zamanlar aslan yattığı yerden belli olurdu -bu bana hala tuhaf geliyor doğrusu- ve ağaç da yaşken eğilirdi. Şimdi durum nedir bilmiyorum. Nerden nereye işte...Hatıralar, hatıralar, hatıralar...(Yok, yok, hala havalı)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder